6 (285) 2020

Z numeru czerwcowego „Listu do Pani”

Przetrwać godnie czas próby

Od marca towarzyszy nam pytanie: co będzie po kryzysie koronawirusa? Jest to pytanie stawiane przez jednych z nadzieją, przez innych z trwogą. Dociera też do nas pytanie w innej tonacji: jak żyć w tym kryzysie, jak się przystosować do pandemii? To sensowne pytanie, ale może naszym powołaniem jest postawić je trochę inaczej, sięgnąć głębiej w znaczenie słów „jak żyć” – bo czas wiedzieć, o co naprawdę pytamy, ile różnych znaczeń przywołujemy. Może: jak się wyżywić za te pieniądze? Może: jak nie ulec depresji, wygrzebać się z dołka psychicznego? Może: jak nie stracić pracy, jak ocalić swoje przedsiębiorstwo przed bankructwem? A może: jak utrzymać siłę więzów rodzinnych, wzajemnego szacunku – w tych nowych warunkach jak ocalić przyjaźń mimo braku spotkań, jak rozwijać swoje talenty mimo braku możliwości zaprezentowania swoich osiągnięć?

Jak bumerang powraca też pytanie: czy pandemia jest karą Bożą za ludzkie grzechy? Na to pytanie daje odpowiedź w naszym miesięczniku ks. Jerzy Szymik, cytując obszerne fragmenty wypowiedzi Benedykta XVI (s. 14).

Szukając odpowiedzi na liczne pytania, uchylmy drzwi czerwca, zajrzyjmy w jego zieloną komnatę. Czerwiec to miesiąc, w którym szczególnie czcimy Serce Jezusa. O tym, jak żyć, aby mieć jak On serce z ciała, nie z kamienia, piszą ks. Janusz Chyła, Dobromiła Salik, a także o. Paweł Drobot (ss. 4, 9). Bo czyż w przeważającej mierze nie kamienienie serc jest powodem dramatów jednostek i społeczeństw?

Na progu czerwca – Dzień Dziecka. Nie tylko w tym dniu myślimy o dzieciach, którym szkoła zamieniła się teraz w „inną szkołę”, które pytają o tegoroczne wakacje, rwą się ku innym miejscom i ludziom... Jak je prowadzić, by w tym trudnym czasie nie straciły chęci spieszenia również do Kościoła? Aby Kościół ich nie stracił? Właśnie o misji macierzyńskiej kobiet, ich powołaniu do współpracy ze Stwórcą wypowiada się w rozmowie z Ewą Kotowską-Rasiak ks. bp. Wiesław Szlachetka, delegat KEP ds. Duszpasterstwa Kobiet (s. 12 ). A postać niezapomnianej artystki, wiernej Bogu, rodzinie i sztuce, Anny Jantar przedstawia w artykule Nic nie może wiecznie trwać Lidia Dudkiewicz (s. 26).

Już 6 czerwca – spotkanie młodych na Lednicy, tym razem nie tłumne, a kilka dni później, 11 czerwca – Boże Ciało. I znów rodzi się pytanie: jak ocalić duchowe skarby tradycji tych spotkań, tych śpiewów, tłumów, radości i nawróceń? Religio – znaczy więź. Jak więc żyć, aby ta bezcenna tkanka więzi łączącej nas w Lud Boży ocalała i umacniała się w trudnym czasie? Jak zawsze konieczne jest nieustanne wzmacnianie naszej wiary, modlitwa, także – i to jest ważny obowiązek – za kapłanów i siostry zakonne, którym tak wiele zawdzięczamy. Również teraz, w okresie walki z koronawirusem, nasze wspieranie wielu inicjatyw kościelnych, włączanie się w działania parafialnych wspólnot, stowarzyszeń, ruchów. Szczególnie teraz, w tej mierze, jak to jest dla nas możliwe, bądźmy aktywni. I nie traćmy nigdy z pamięci i serca dwóch wielkich postaci polskiego Kościoła: św. Jana Pawła II i Prymasa Tysiąclecia Stefana Wyszyńskiego. Ich słowa i przykład życia wytyczają Polsce, i każdemu z nas, jasny szlak. W ich nauczaniu znajdziemy odpowiedzi na wiele nurtujących nas pytań, w tym na to najważniejsze: jak żyć? O Prymasie Wyszyńskim pisze w artykule Pokorna wielkość Anna Rastawicka (s. 6), a o nowej książce Jan Paweł II – odwaga świętości Tadeusza Szymy – Elżbieta Krawczyk (s. 22).

Dzień Ojca (23 czerwca) to nie tylko rodzinne święto. Szczególnie w nowej sytuacji dzieciom potrzebny jest ojcowski autorytet, Kościołowi – mężczyźni i ojcowie biorący współodpowiedzialność za wspólnotę, wspierający dłonią sprawną i hojną. Decyzje ojców rodzin muszą w tym roku rozważnie pokierować rodzinnymi wakacjami. Niech będą one radosne, ale bezpieczne. Niech będą drogą ku Chrystusowi, którego pokornie prośmy: Uczyń serca nasze według Serca Twego.

Czerwiec zamykają uroczystości wielkich świętych: Apostołów Piotra i Pawła. Oni byli ojcami pierwszej wspólnoty wyznawców Chrystusa, męczeńską śmiercią zapoczątkowali wielkość Kościoła. Żyli w czasie próby; modląc się do nich, i im nasz czas próby powierzajmy.

Redakcja